Greeks go "Opa", despite the odds..?

What is “Opa”? It is a word or pronouncement of celebration; the celebration of life itself.

The 55^th Eurovision song contest took place yesterday in Norway’s capital, Oslo. “Giorgos Alkaios & Friends” were Greece’s representatives and the song’s name was “Opa”, a word that according to my experience is the second best known to the non-Greek world. I am sure you all know which one is the first, me I cannot name it or at least I cannot write it. Of course I watched the programme as I do every year, the only difference is that I was not the only person watching it. Reporting from Greece now and not having watched Eurovision in Greece for the last 5 years I noticed how Thessaloniki’s streets were absolutely empty; families and friends were gathered at their homes ordering pizzas or suvlakia accompanied with beers, wine and refreshments waiting for the big show to begin.

I reckon that this was a great excuse for Greek people not to go out on a Saturday night and have something exciting and different to do. Greeks used to go out almost every day of the week but now with the economic crisis going on, their “going out budgets” are getting tighter and tighter. Nevertheless, ordering food cannot be avoided. We have to spend some money somehow, it’s a necessity, it’s our culture. I should mention though that Greeks instead of quitting smoking on the face of the crisis, they make their own cigarettes. Well, something is something, at least they smoke less and they spend less; therefore, the advantage is double, both 'healthwise' and 'pocketwise'. So, everybody watched but they seem not to care so much about the results. This is somewhat weird and at the same time makes total sense. It seems to me that Greeks are starting to realise the presence of the economic crisis and start not to care so much about small things in life.

This is sad. When I first came in Greece I thought that the ability of Greeks to “Opa” against all big issues would never disappear, but here I am, living trough this transition. One more example is that yesterday morning I was at the centre of Thessaloniki just having a walk around the shops and I noticed that almost nobody was shopping, people were just walking, having a look, well just like me. It is sad but it’s kind of empathetic because currently neither am I at the best of the situations, to be honest. So, it seems like Greece’s good old times are dyeing slowly. Greek people are trying to get on time at the happy hours of some cafeterias to have their coffees or else they prefer having them at patisseries because it’s cheaper, or we go out for a beer and order just once and not twice as we used to do in the past. People are thinking now. Well, there is no choice actually.

So, I am not sure whether Greeks still “Opa” or not but they are certainly there for each other; and I am referring to friends and family who are always there to support one another and I don’t mean financial help, sometimes emotional support is more important. The rest of Europe though, definitely went “Opa” since we managed to get the 8^th place at the Eurovision Song Contest and we are really proud of the result since we were the one and only country that promoted their song only to 3 European countries, again due to financial problems and to not provoke any bad comments from the foreign press. So the only countries that we actually advertised “Opa” were Portugal, Belgium and the United Kingdom. And I must note that Giorgos Alkaios is half Portuguese, that’s why Portugal gave us 8 points. On the other hand, Belgium and UK gave us the generous 12 points and Cyprus of course 12 points, but that’s absolutely expected each and every year. I note here that many Greeks live in Belgium and UK, but I am so grateful to UK because my 3 year living experience there has convinced me how much they love us and our land. Or just Greece’s weather and beaches but it’s ok, anyway.

It sounds logical, therefore, to say that if we had the opportunity for a better and bigger promotion of the song we might have been the winners, or at least we would have scored second or third country on the final results. Another major aspect for which we should be proud is the fact that we went on the contest with an absolutely traditional song despite the European sounds of the rest of the contestants and we managed to get very good results because believe me the whole “mpouzouki” sound that we had there is not familiar at the rest of Europe. Well, we thought it would have touched Turkish people in a way, but we were wrong since we only got 3 points from Turkey’s vote. I will not comment further on that since I don’t know if I can comment in an appropriate way. Not to mention F.Y.R.O.M. that of course gave us no votes. So, if your neighbours are not with you, what do you expect then?

And then came the Bulgarian results, equally disappointing, oh come on.. that is so much unfair, Bulgarians make their living through Greek businesses that moved out there in order to save on manufacturing and salaries; we got only 5 points from them. It’s a matter of culture after all.. Bulgarians are the ones that announced travel advice for their people not to travel in Greece, a few days before, due to the terrorist attacks in Athens. Well, I am happy with Albanians who finally recognised the Greek hospitality, how we let them live in our land, how we offer them jobs, education and a better life in general. It seems like they do not want to take us anymore, it’s more like we are friends now, they are part of our everyday life. So thank you Albania for the 12 points. It really is touching.

I almost forgot to mention that we got no points from Georgia and Russia and God knows how many of them live here. This kind of actions is unforgivable, indeed. It’s like when they know you are sinking and they want to push you down even more to make sure that you cannot breathe. I don’t know how to name this kind of behaviour; I guess it is jealousy coming out from bad characters and/or societies, therefore, unkind cultures. Yet, taking into account all the above we truly are proud of George Alkaios and all the team behind him as well as of our country’s sounds.

I believe though that Germany, despite the unfortunate political response to the economic crisis, really deserved to be the winner. The song was hilarious, fun and lively and very much alike to British pop, and having spent many years overseas I am sure that it sounded like fun to every European. Additionally her voice was something else than the ordinary. What I didn’t enjoy is her outfit and the whole presentation of the song. Maybe Germany wanted to send a message to us Greeks? Maybe promoting simplicity was to make us seem the bad ones or to make us feel bad? Oh, but come on we would never go to a European contest like that. We are stylish people, we may cut from marketing expenses but we would never cut out from clothes and dances. We are “Opa” people, despite the odds..

Δίκη σε εξέλιξη...

H έκτη μου ανάρτηση στο νεοσύστατο ακόμα ιστολόγιό μου και διαπιστώνω ότι γράφω όταν είμαι κάπως ενοχλημένη, δυσαρεστημένη ή προβληματισμένη από γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου, και ειδικά όταν νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να τα αλλάξω ή να τα καλυτερέψω. Ξετιλίγωντας λοιπόν τις σκέψεις μου γραπτώς με βοηθάει να βγάζω τα συμπεράσματά μου πάνω σε θέματα που με απασχολούν και να ολοκληρώνω την άποψή μου. Μερικοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου εμού, έχουν την τύχη ή την ατυχία, (εξαρτάται από την περίπτωση), να σκέφτονται πάρα πολύ και πάρα πολλά συγχρόνως,κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι πολύ αποτελεσματικοί σε κάποια πράγματα και άλλα να τα αφήνουν μισά γιατί πολύ απλά και εύλογα δεν προλαβαίνουν να τα βάλουν όλα σε μία τάξη.

Σε ένα κείμενο λοιπόν υπάρχει ο πρόλογος, το κυρίως θέμα και ο επίλογος. Αναγκαστικά όταν κάποιος έχει συγκροτημένη σκέψη πρέπει να ξεκινάει από κάπου, να αναλύει το θέμα και να καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα τα οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να είναι αρεστά από τους άλλους, μιας και ο αντίλογος δίνει το έναυσμα για περαιτέρω επιχειρηματολογία, και συνεπώς μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική ανάλυση και επίλυση του προβλήματος ή του εν λόγω θέματος. Γι’αυτό εμείς οι άνθρωποι έχουμε το αίσθημα της κοινωνικοποίησης, την ανάγκη της έγκρισής μας από το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουμε και την αναζήτηση συμβουλών ή και απλής συζήτησης των θεμάτων που μας απασχολούν.

Συζητάμε και αποζητούμε τις απόψεις ανθρώπων που σεβόμαστε, είτε γιατί θεωρούμε ότι μας αγαπάνε και θέλουνε το καλό μας είτε γιατί σεβόμαστε τις γνώσεις τους και τον τρόπο σκέψης τους, είτε γιατί αναγνωρίζουμε το μυαλό τους και τις εμπειρίες τους ή και για όλα τα παραπάνω μαζί. Έτσι για να πάρουμε ιδέες, για να γίνουμε καλύτεροι, γιατί ποιός ο λόγος της ύπαρξής μας άν είναι να γινόμαστε χειρότεροι? Ίσως να ακούγεται μελοδραματικό, αλλά κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει κανένας λόγος υπόστασης αν είναι να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Κανένας. Σημειώνω ότι αναφέρομαι γενικά σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Άλλος μπορεί να προσπαθεί να γίνει καλύτερος στη δουλειά του, άλλος στις προσωπικές του σχέσεις και άλλος μπορεί να προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος γενικά.

Ποιός στόχος έχει μεγαλύτερη αξία? Αυτό έγκειται στην προσωπική άποψη και τα βιώματα του καθενός. Εγώ άν και θεωρώ ότι έχω δουλέψει όσο μπορούσα το μυαλό μου μέχρι τώρα, και συνεχίζω να το δουλεύω με ότι μέσα έχω διαθέσιμα, οι αξίες που με διεγείρουν περισσότερο στις διαπροσωπικές μου σχέσεις είναι η ποιότητά των ανθρώπων, η παιδεία τους, η ευγένειά τους, η ικανότητά τους να συγχωρούν, να αναγνωρίζουν, να δίνουν και να το απολαμβάνουν και η επιθυμία τους να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Και είναι εμπειρικά αποδεδειγμένο ότι τα προαναφερόμενα δεν έχουνε σε τίποτα να κάνουνε με κορνιζομένα πτυχία, αξιόλογες εργασιακές εμπειρίες ή μαθήματα ζωής.

Ο προβληματισμός μου λοιπόν έγκειται στην άρνηση των ανθρώπων για προσωπική εξέλιξη και στην παράλογη δικαιοδοσία που αποκτούν να δικάζουνε καταστάσεις και ανθρώπους ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε πλήρη άγνοια. Γιατί κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν, όλοι έχουμε προτερήματα και ελαττώματα αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να εισβάλουμε και να προσβάλουμε τις προσωπικές πεποιθήσεις κανενός ειδικά σε καταστάσεις που ο απέναντί μας μας προστατεύει με τον τρόπο του. Γιατί η άποψη είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και η συζήτηση, ο διάλογος και ο αντίλογος είναι θεμητοί τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων. Γιατί όλοι μας κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι κατα πόσο τα κάνουμε επίτηδες και ποιό είναι το μέγεθος αυτογνωσίας και αυτοσυγκράτησής μας ώστε να μην πληγώσουμε ή να πληγώσουμε στο ελάχιστο όταν δεν έχουμε επιλογές.

Που καταλήγω? Καταλήγω στο ότι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουνε, δεν μας αναγνωρίζουνε ή δεν μας εγκρίνουνε δεν μας ταιριάζουνε γιατί ίσως να μη μας αγαπάνε αρκετα και η μονόπλευρη αγάπη διαρκεί μικρά χρονικά διαστήματα. Καταλήγω επίσης στο ότι αξία έχουνε μόνο οι καλοί άνθρωποι ή αυτοί που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι, αυτοί που κάνουν τα πάντα για να μας ανεβάσουνε, που μας κρατάνε από το χέρι για να μην πέσουμε και όχι αυτοί που μας χρησιμοποιούν για να ανέβουνε ή για να μας ρίξουνε. Πώς γίνεται να καταδικάζω τη δίκη και να δικάζω ταυτόχρονα? Ε, λοιπόν έχω κι εγώ την άποψή μου και δικάζω γενικές συμπεριφορές γιατί αναπόφευκτα πλέον είμαι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου και αναζητώ σωστή αντιμετώπιση γιατί εκτός από το μυαλό μου δουλεύω με τον εαυτό μου ώστε να γίνομαι κάθε μέρα καλυτερος άνθρωπος.

GREECE: Will recover or not will recover?

I had no intentions to writing on my blog today, but given the extremely terrifying events which took place in Athens yesterday I just can’t help it. I am feeling deeply sorry, upset and intimidated and I am writing not so much to be heard from the world but mainly to calm down my nerves and demonstrate the frustration in which the Greek society lives in at present. Of course, I am not capable of saving neither the world nor the Greeks or even save myself from the repeated cruel incidents that we have to face without having a say on them or the power to make a change. Sadly, we have no other choice than learning to live with the current situation.

We Greeks decided to peacefully protest yesterday against the new metres that our current government decided to take in order to fight Greece’s economic meltdown as well as to prevent the bankruptcy of our country. I am quite certain that most of us understand the need of those metres to be applied and that deeply inside even though we didn’t want to believe it at times, we knew since a long time ago that our economy has never been as fruitful as the economy of other, clearly better standing, European countries. So, the credit crunch, recession or economic breakdown which unfortunately managed to have a huge impact on the most powerful European countries, or even the U.S., was definitely expected to bring a disaster to small Greece.

I am not an expert on bankruptcy issues but reading about what happened in other countries that had no choice than taking this road, here are a few things that could happen if we had decided to give up and go with the wind:

-The economic output would decline dramatically.

-The retail and service sector would be decimated.

-Higher unemployment rates would be reported.

-The price of imports would increase and any bank account savings would be lost since the currency of the bankrupt country would be worth less to nothing.

-Financial assistance would not be available from the inside the country.

-A serious decline in the standard of living would be caused.

-No police or fire protection would be available.

-Get out of the European Union which would be terrible.

I am sure most of you Greeks reading the list above think that we are already facing those consequences even though we haven’t declared bankruptcy. Nevertheless, I assure you that the situation could be a lot worse than it is now and we all have to do our part and learn to live with the new metres in order to prevent the worse to come. And even though we are all complaining all day long about the salary cuts, the high rates of unemployment and the debt levels of our country, we still have each other, still make our living and sometime, I apologise for saying that, but we have to learn living within rules. Because every single Greek has tried once in their lives to take advantage of the ‘windows’ that our legislation kept ‘opened’, you know what I mean, and you don’t need to be a highly educated person to realise it, it’s just basic maths.

So, it might be hard to admit but we all played our role on the results; yes, some more than others. Because some of us are richer, more powerful, have more connections, or they are just ‘smarter’ than others and managed to widely open several windows and/or balcony doors.. and as a result they entirely solved their financial problems for their families, relatives, close friends and perhaps for their grandchildren’s families as well. That is because Greeks enjoy showing off and sharing their wealth even if they are not wealthy. Believe me you cannot tell whether a Greek is rich or not, because even in times we face financial difficulties, we have this gift to know how to enjoy life and we truly enjoy sharing our food and belongings, and that’s part of the so called Greek hospitality.

Generally speaking, we are nice, generous, family people but there will always be exceptions in the rule. Yes, I am referring again to yesterday’s incidents. A bunch of brainless people decided to break in the planned peaceful protest in Athens and take away the lives of 3 innocent Greeks who were working yesterday at Marfin Egnatia Bank during the somewhat general strike, in which the public sector employees were the key participants. Many people who went there to support their rights were injured and taken to the hospitals and various others had to watch out of the sudden their cars burning out in flames.

Since yesterday the whole nation is in deep pain; after all, we might be seen as a small country, but we actually are is a big family. And we are truthfully sorry for those people’s losses, deeply worried about their families and extremely angered at those who caused that to happen. So, according to my personal opinion only, the ‘brainless’ ones are anarchists, people who have never worked in their lives, who have no life objectives, minimum knowledge (I doubt if they even know the etymology of the word anarchism) and are not capable of love, giving and sympathy. Therefore, they cannot be called ‘Greeks’; they are useless, hopeless, brainless and psychotic and they decided to become killers. Killers who kill innocent people and at the same time killers who kill the dreams and hope of the Greeks remaining.

However, I have one more option in mind and I give you an example just to pass you on the information so that you make your own judgements. After all, who am I to judge? Do you remember the unfortunate shooting of the 15 year-old boy in Exarchia the 8th December 2008? Did you know that after the incident a bunch of anarchists took over the Greek Embassy in London and burnt the Greek flag replacing it for an anarchist flag? Did you know that BBC was reporting the incident all the time? Do you realise how serious is that and how bad I felt at that time being a Greek living in London? Do you realise the degree of the dreadful impact on the reputation of our country? Did you know that very much later after the incident I had heard that those ‘anarchists’ were Greek students studying in London that had some spare time to kill and did that without giving it a better thought? Do you know how rich are their families? I don’t really know nor have any specific evidence to prove if that’s true or not but if it is I am ashamed. So much ashamed..

And on top of them all, for one more summer season we will have to suffer the decline in tourism. We, ordinary Greeks, the most hospitable nation in the world are ending up watching the several travel advices warning travellers not to visit because there is a ‘general threat for terrorism which has been on the increase’’. And here we go.. group cancellations have already started to take place and OMG I am so much scared of what is following.. You knew that in Greece the numbers of jobs directly or indirectly related to the tourism sector are approximately 900,000? Where will all these people turn to to earn their living?

I understand this might have not been my most positive article and that I start on having some difficulties on taking a romantic attitude towards things; I apologise if some of my statements had been somewhat reality shocking but democracy gives me the freedom of speech and that’s all I got for now in addition to my anxiousness on whether Greece is capable for recovery or not.

Αναβολή λόγω.. ηλικίας

Εν συντομία αναφέρω ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο Peter Honey μαζί με τον Alan Mumford δημιούργησαν ένα ερωτηματολόγιο που σκόπευε στην εξακρίβωση των ‘μαθησιακών στύλ’ ηγετών σε συνάρτηση με τις διευθυντικές τους εμπειρίες, τη λήψη αποφάσεων και την επίλυση προβλημάτων στον εργασιακό τους χώρο. Οι εκάστοτε ηγέτες που συμπληρώνουν μέχρι και σήμερα το Ερωτηματολόγιο Μαθησιακών Στυλ ή αλλιώς Learning Styles Questionnaire (LSQ) αναμένονται να έχουνε 1 ή 2 προτιμόμενα στυλ από τα παρακάτω, ανάλογα με τις απαντήσεις τους:

1. Ακτιβιστές (Activists): Βυθίζονται ολοκληρωτικά σε νέες εμπειρίες που μπορεί να παρουσιαστούν μπροστά τους χωρίς να εξετάζουνε τις συνέπειες, είναι ανοικτόμυαλοι, εύκαμπτοι και ενθουσιώδεις άνθρωποι και θέλουνε να βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο.

2. Ανακλαστήρες ή αναθεωρητές (Reflectors): Κάνουνε ένα βήμα πίσω και παρατηρούν προσεκτικά την επόμενη τους κίνηση, συλλέγουν και αναλύουν αργά και υπομονετικά τα απαραίτητα στοιχεία και δεδομένα σχετικά με το πρόβλημα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, και χρησιμοποιούν εμπειρίες τους από το παρελθόν και το άμεσο παρόν, έτσι ώστε να έχουνε δομημένη εικόνα των πραγμάτων πρίν πράξουνε.

3. Θεωρητικοί (Theorists): Είναι πειθαρχημένοι, αξιολογούν λύσεις στα προβλήματα με βάση τη λογική και δίνουνε μεγάλο βάρος στον ορθολογισμό και την αντικειμενικότητα, έχουνε την ικανότητα να διαφορφώνουν ολόκληρες θεωρίες, αρχές ή πρότυπα μέσα από σκόρπια γεγονότα ή σκέψεις.

4. Πραγματιστες (Pragmatists): Δεν μπορούν να υπομείνουν ατελείωτες συζητήσεις, τους αρέσει να φτάνουν κατευθείαν στην ουσία και βάζουνε γρήγορα τα σχέδια τους σε εφαρμογή, είναι καινοτόμοι και σίγουροι για τις ιδέες και τις θεωρίες τους τις οποίες ταχύτατα κάνουνε πράξη.

Άν θέλετε τη γνώμη μου πιστεύω οτι το προαναφερόμενο θεώρημα μπορεί εύκολα να εφαρμοστεί στην προσωπική ζωή του καθενός μας. Και υποστηρίζω το επιχείρημά μου βασιζόμενη σε προσωπικές εμπειρίες από τις οποίες κάπως λαβωμένη βγήκα τον τελευταίο χρόνο. Έτσι λοιπόν επειδή ανάλογα με την περίσταση πάντα υπόβοσκε στη σκέψη μου η εξακρίβωση της στάσης με την οποία αντιμετωπίζω τα πράγματα και όλως περιέργως το μυαλό μου ανέτρεχε στο θεώρημα του Honey & Mumford, μοιράζομαι το γεγονός πλέον, ότι είμαι η απόλυτη Reflector με κάποια στοιχεία Theorist.

Έκανα αρκετές ατυχείς προσπάθειες να θυμηθώ πώς, πριν από λίγα χρόνια, είχα την ικανότητα ή καλύτερα, το σθένος να είμαι η απόλυτη Activist και Pragmatist.. και δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα. Το μόνο που θυμάμαι είναι οτι ο περίγυρός μου είχε περισσότερη ανοχή στις αποφάσεις μου και στις σκέψεις μου, νόμιζα ότι ήξερα τι ακριβώς πρέπει να κάνω για να πετύχω τους εκάστοτε στόχους μου και οι άλλοι πίστευαν σ’εμένα ότι θα κάνω το σωστό, άσχετα άν εγώ είχα αφιερώσει μόλις 5 λεπτά σκέψης στη λήψη της σχετικής απόφασης.

Τώρα λοιπόν τα σκέφτομαι, τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι και δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει γι’αυτήν την αλλαγή μου΄ υποθέτω όμως ότι έχει να κάνει με παρόμοιες, ίσως άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος και ότι κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στο πέρασμα του χρόνού.. Ναι, πάλι αναφέρομαι στην ηλικία.. Τελικά όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιό σοφοί ή απλά πιο αργοί και βραδυκίνητοι? Γιατί μέσα μας ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε και ούτως ή άλλως στο τέλος θα το κάνουμε πράξη.. Γιατί πρέπει να τα ζυγίζουμε όλα τόσο? Γιατί πρέπει να δίνουμε αναβολή στα πράγματα? Τί περιμένουμε?

When in "Crisis"..

Having spent nearly 3 weeks in Greece, I can’t help but wonder how Greeks manage to support their lifestyle. And yes I certainly am a proud Greek myself, always been and I truly deeply love and support my country. I was born here, grown up here, I attended part of my studies here, I have professional experience here and I always had an absolutely non-affordable lifestyle throughout my Greek life; but, still I don’t get it. I don’t get how I managed to do so and/or how people still manage to do so..

I mean, we all know that Greece has been seriously ‘hit’ by the economic crisis. Better and simply put, presumably during the last 30 years or more, the rich and powerful Greeks were gravely ‘hitting’ the median mass (that is the rest of Greeks) and here we are now, facing the consequences. I judge we are somewhat lucky that the breakdown of our country occurred at the same time with the global credit crunch. This way, our nation is able to present an extra-better excuse for our tough reality to the rest of the world; one that is less embarrassing than the truth.

It is established therefore, that Greece’s economy is anxiously sounding the alarm, begging to be rescued out of its dreadful current situation. And on top of all that I am out there every single day time wearing a smart suit, holding a pack of my well written C.V.’s copies handing them out at every single respectable company that I cross; I am looking for a sort of an impermanent job so that I can go on with my post-studies/adult life. On my way, I take the opportunity to watch people’s attitudes in order to appreciate whether this crisis has any form of impact in my city or not.

Weirdly enough, if you were to pass by the cafeterias (the most preferred activity for us Greeks), you would be impressed by the great amount of people that are laying there by the seaside chatting with their friends whilst sipping their coffees and smoking cigarettes. Subsequently, I can’t help but posing numerous questions to ‘just me’ without bothering to answer them at the time, such as: Do those people have a job? How do they manage to pay their rent? Who is paying for their coffees and cigarettes? Why do most of them look happy? What about the economic crisis?

Having analysed the issue carefully I got myself some facts and answers through constant observation and when I started writing this article I had the best of intentions to share them with you. Believe me I can easily write a small book explaining and comparing Greek society with different cultures’ realities around the world but giving it a wiser thought I decided to keep only the positive aspects for this article. Nevertheless, I figured there is no point in revealing our bad habits to the world. There’s no point in becoming pessimists or accusing ourselves for matters we are not responsible for.

Because even though we Greeks went through numerous wars and wrong governments we have the ability to pay attention to the small things in life and let the really important ones go or even make fan of them. After all, life is too small for worrying so much; and now in crisis we dare wearing the best of our smiles and live intensely, laugh loudly, love passionately, offer without asking for an exchange, albeit the circumstances and/or the resources available. So.. the situation might be fairly harsh but the romance in it remains solid, and I reckon these are just good motivational news.. right? J

Επαγγελματίας Τουρίστρια ◕‿-｡

Και εκεί που ‘το βρήκα’ και νόμιζα οτι ‘το είχα’ και το κρατούσα καλά, ‘τ’άφησα’ κι έπεσε, ‘το’ψαξα’ αλλά στο τέλος ‘το’χασα’ και άντε τώρα να το ξαναβρώ. Έτσι γίνεται μ’αυτούς που ταξιδεύουν πολύ, μαθαίνουν και βλέπουν πολλά και σε κάθε προορισμό καλούνται να προσαρμόζουν την καθημερινότητά τους στην κουλτούρα του εκάστοτε τόπου. Είναι μια μορφή ‘φαινομενικής απάτης’ για τους θεατές τους γιατί οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και δύσκολα αλλάζουν. Και όσο glamorous και άν είναι ο σταθμός τους, κάπου εκεί στο βάθος των σκέψεών τους πάντα υποβόσκει η επιθυμία της επιστροφής στον τόπο τους και η επιτακτική ανάγκη των απλών πραγμάτων γι’αυτούς να μην χρειάζεται επεξήγηση στους γύρω τους.

Λοιπόν, αν με ρωτήσει κανείς τι έχω κάνει στη ζωή μου, θα απαντήσω αβίαστα ότι είμαι επαγγελματίας τουρίστρια. Μέχρι τα 22 μου κατά φαντασίαν και τα τελευταία 7 χρόνια δηλώνω ‘ελεύθερη επαγγελματίας’. Φυσικά πληρώνω, γιατί για’μένα το ΤΕΒΕ μου και τα έξοδα της επιχείρησης είναι τα εισιτήριά μου, η διαμονή και η διατροφή μου. ΟΚ, και shopping για’μένα και για τους άλλους αφού δεν μπορείς να γυρίσεις στην Ελλάδα με ‘άδεια χέρια’. Όσο για το κέρδος μου? Αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι.. αμέτρητες γνώσεις για διάφορες κουλτούρες και πολιτισμούς, προσωπικές εμπειρίες, αξιέπαινες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιτυχίες, πολλές επιχειρηματικές ιδέες, δυνατές φιλίες ανά τον κόσμο..

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο εκπληκτικό συναίσθημα από το να ξαπλώνεις στο κρεββάτι σου τη νύχτα και κάνοντας τον απολογισμό της ημέρας να ανακαλύπτεις ότι έμαθες και σήμερα κάτι που δεν ήξερες, κάτι καινούριο, άσχετα άν αυτό είναι μια λέξη, ένα έργο τέχνης, μια θρησκεία που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχει, μια θεωρία στρατηγικής πολυεθνικών επιχειρήσεων ή έστω απλές συνήθειες του Non Greek κόσμου. Γιατί όταν είμαι στο ‘εξωτερικό’ και όσον αφορά τους Greeks, πλέον έχω την ικανότητα να τους αναγνωρίζω στο χιλιόμετρο. Και όχι γιατί όταν μιλάμε φωνάζουμε, αλλά γιατί έχουμε μια σπίθα στο βλέμμα, μια περηφάνεια και μια ζωντάνια που σας διαβεβαιώ κανένας άλλος λαός δεν την έχει. Σε απλά λαϊκά λοιπόν έχουμε τη ‘μαγκιά’ στο αίμα μας.

Η δική μου ‘ελληνική μαγκιά’ λοιπόν, έχει ζήσει στην Ισπανία (Malaga & Marbella στην Costa del Sol), στο Μεξικό (Mexico City & Cancun στην Mexican Caribbean Sea), στο Los Angeles των U.S. και στο Λονδίνο του U.K., έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ισπανία και το Μεξικό, έχει επισκεφτεί επανελλημένως: Iταλία, Γερμανία, Γαλλία (Paris), New York, Miami, Las Vegas, Houston, Disneyland, California... ανάμεσα σε άλλους προορισμούς που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ή που μάλλον δεν τους θεώρησα τόσο σημαντικούς σταθμούς. Το ταξίδι βέβαια είχε αρχίσει από Θεσσαλονίκη-Αθήνα για δύο περίπου χρόνια. Πώς θα μπορούσα να αφήσω την πρωτεύουσα της Ελλάδας έξω από τα πρακτικά?

Οι Ισπανοί γονείς μαθαίνουνε στα παιδιά τους από μικρά ότι αν δεν μάθουνε τον τόπο τους πρώτα, δηλαδή αν δεν ταξιδέψουνε σε σχεδόν όλη την Ισπανία δεν θα ήτανε συνετό να επισκεφτούνε το ‘εξωτερικό’ και οι περισσότεροι Ισπανοί ακολουθούνε πιστά τη συμβουλή τους. Αντιθέτως οι δικοί μου ανέκαθεν είχανε την επιθυμία και τελικά την αξίωση να με στείλουνε έξω για ‘να ανοίξει το μυαλό μου’ και όντως ‘άνοιξε’ και τους ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Για να είμαι ειλικρινής όμως, όλες αυτές οι μετακινήσεις με έχουνε μπερδέψει λίγο και πολλές φορές δεν ξέρω αν η τωρινή προσωπική μου καλλιέργεια ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα, αν εκφράζομαι καλύτερα στα ελληνικά, στα αγγλικά ή στα ισπανικά... Εδώ τα πάντα είναι απίστευτα απλοποιημένα και συνάμα ‘δύσκολα’ όπως λένε όλοι σε οποιαδήποτε συζήτηση και αν παρεβρεθώ τώρα τελευταία κι εγώ αρνούμαι να ξεχάσω όσα έμαθα και ‘θα το ξαναβρώ’.

Έπεσα και χτύπησα..

Η πρώτη μου ανάρτηση στο καινούριο μου ιστολόγιο Harsh Romance ή στα ελληνικά Σκληρός Ρομαντισμός.. Γιατί αποφάσισα να βάλω αυτό τον τίτλο? Η αλήθεια είναι οτι μου βγήκε αυτόματα την ώρα που μου ζητήθηκε από το site να βάλω έναν τίτλο στο 'νεογέννητο' blog μου. Και πραγματικά προβληματίστηκα.. Ποτέ δεν ήμουνα ο πιο θετικός άνθρωπος του κόσμου αλλά σίγουρα θα είχα σκεφτεί κάτι πιο θετικό άν ξεκινούσα να γράφω λίγο παλιότερα.

Αλλά ξεκινάω τώρα γιατί προφανώς τώρα έχω την ανάγκη να εκφραστώ και να ξετυλίξω τις σκέψεις μου και ίσως παλιότερα να μην είχα να πω και πολλά. Όχι δεν είμαι από αυτούς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και είμαι πολύ ανοιχτή σε διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου. Πιστεύω ότι με τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων βγαίνουν τα πιο σωστά συμπεράσματα. Τίποτα δεν είναι καλύτερο από την ομαδικότητα και τη συντροφικότητα. Η μοναξιά με τρομάζε πάντα.

Τώρα στη μοναξιά προστέθηκε η ελληνική σύγχρονη πραγματικότητα και ο φόβος του οτι του χρόνου θα φτάσω στα πρώτα μου -άντα.. και νιώθω ότι ο χρόνος περνάει από μπροστά μου στο πιο γρήγορο forward. Νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να φτάσω εκεί που είχα προγραμματίσει ότι θα έφτανα.. αλλά αυτό ήτανε τότε που δεν χρειαζότανε να κατέβω από τα σύννεφα. Γιατί κατά τους δικούς μου ανθρώπους ζούσα εκεί πάνω για πολύ καιρό.

Ε.. και τώρα έπεσα και χτύπησα. Και όχι τώρα δεν μπορώ να πω 'Ε, και τι μ'αυτό?'

Και επειδή σκοπεύω να κυνηγήσω τα όνειρά μου και να μη μείνω στάσιμη σε καμία των περιπτώσεων, αποφάσισα να μοιραστώ τις ανησυχίες μου.. να μου πείτε κι εσείς τις δικές σας, να κάνουμε gossip, να μιλήσουμε για επιχειρηματικές ιδέες, για loves, για ταξίδια, για μόδα, για trends ανά τον κόσμο, για μουσική, για οτιδήποτε γεμίζει ή γκρεμίζει τις ζωές μας.. για να παραμείνουμε παραγωγικοί και χαρούμενοι ελπίζωντας ότι η οικονομία μας θα καλυτερέψει και θα αξιοποιήσουμε τα πτυχία μας κάπως..

Ούπς.. μήπως ξαναγυρνάω στα σύννεφα?? (｡◕‿◕｡)