H έκτη μου ανάρτηση στο νεοσύστατο ακόμα ιστολόγιό μου και διαπιστώνω ότι γράφω όταν είμαι κάπως ενοχλημένη, δυσαρεστημένη ή προβληματισμένη από γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου, και ειδικά όταν νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να τα αλλάξω ή να τα καλυτερέψω. Ξετιλίγωντας λοιπόν τις σκέψεις μου γραπτώς με βοηθάει να βγάζω τα συμπεράσματά μου πάνω σε θέματα που με απασχολούν και να ολοκληρώνω την άποψή μου. Μερικοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου εμού, έχουν την τύχη ή την ατυχία, (εξαρτάται από την περίπτωση), να σκέφτονται πάρα πολύ και πάρα πολλά συγχρόνως,κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι πολύ αποτελεσματικοί σε κάποια πράγματα και άλλα να τα αφήνουν μισά γιατί πολύ απλά και εύλογα δεν προλαβαίνουν να τα βάλουν όλα σε μία τάξη.
Σε ένα κείμενο λοιπόν υπάρχει ο πρόλογος, το κυρίως θέμα και ο επίλογος. Αναγκαστικά όταν κάποιος έχει συγκροτημένη σκέψη πρέπει να ξεκινάει από κάπου, να αναλύει το θέμα και να καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα τα οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να είναι αρεστά από τους άλλους, μιας και ο αντίλογος δίνει το έναυσμα για περαιτέρω επιχειρηματολογία, και συνεπώς μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική ανάλυση και επίλυση του προβλήματος ή του εν λόγω θέματος. Γι’αυτό εμείς οι άνθρωποι έχουμε το αίσθημα της κοινωνικοποίησης, την ανάγκη της έγκρισής μας από το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουμε και την αναζήτηση συμβουλών ή και απλής συζήτησης των θεμάτων που μας απασχολούν.
Συζητάμε και αποζητούμε τις απόψεις ανθρώπων που σεβόμαστε, είτε γιατί θεωρούμε ότι μας αγαπάνε και θέλουνε το καλό μας είτε γιατί σεβόμαστε τις γνώσεις τους και τον τρόπο σκέψης τους, είτε γιατί αναγνωρίζουμε το μυαλό τους και τις εμπειρίες τους ή και για όλα τα παραπάνω μαζί. Έτσι για να πάρουμε ιδέες, για να γίνουμε καλύτεροι, γιατί ποιός ο λόγος της ύπαρξής μας άν είναι να γινόμαστε χειρότεροι? Ίσως να ακούγεται μελοδραματικό, αλλά κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει κανένας λόγος υπόστασης αν είναι να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Κανένας. Σημειώνω ότι αναφέρομαι γενικά σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Άλλος μπορεί να προσπαθεί να γίνει καλύτερος στη δουλειά του, άλλος στις προσωπικές του σχέσεις και άλλος μπορεί να προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος γενικά.
Ποιός στόχος έχει μεγαλύτερη αξία? Αυτό έγκειται στην προσωπική άποψη και τα βιώματα του καθενός. Εγώ άν και θεωρώ ότι έχω δουλέψει όσο μπορούσα το μυαλό μου μέχρι τώρα, και συνεχίζω να το δουλεύω με ότι μέσα έχω διαθέσιμα, οι αξίες που με διεγείρουν περισσότερο στις διαπροσωπικές μου σχέσεις είναι η ποιότητά των ανθρώπων, η παιδεία τους, η ευγένειά τους, η ικανότητά τους να συγχωρούν, να αναγνωρίζουν, να δίνουν και να το απολαμβάνουν και η επιθυμία τους να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Και είναι εμπειρικά αποδεδειγμένο ότι τα προαναφερόμενα δεν έχουνε σε τίποτα να κάνουνε με κορνιζομένα πτυχία, αξιόλογες εργασιακές εμπειρίες ή μαθήματα ζωής.
Ο προβληματισμός μου λοιπόν έγκειται στην άρνηση των ανθρώπων για προσωπική εξέλιξη και στην παράλογη δικαιοδοσία που αποκτούν να δικάζουνε καταστάσεις και ανθρώπους ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε πλήρη άγνοια. Γιατί κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν, όλοι έχουμε προτερήματα και ελαττώματα αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να εισβάλουμε και να προσβάλουμε τις προσωπικές πεποιθήσεις κανενός ειδικά σε καταστάσεις που ο απέναντί μας μας προστατεύει με τον τρόπο του. Γιατί η άποψη είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και η συζήτηση, ο διάλογος και ο αντίλογος είναι θεμητοί τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων. Γιατί όλοι μας κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι κατα πόσο τα κάνουμε επίτηδες και ποιό είναι το μέγεθος αυτογνωσίας και αυτοσυγκράτησής μας ώστε να μην πληγώσουμε ή να πληγώσουμε στο ελάχιστο όταν δεν έχουμε επιλογές.
Που καταλήγω? Καταλήγω στο ότι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουνε, δεν μας αναγνωρίζουνε ή δεν μας εγκρίνουνε δεν μας ταιριάζουνε γιατί ίσως να μη μας αγαπάνε αρκετα και η μονόπλευρη αγάπη διαρκεί μικρά χρονικά διαστήματα. Καταλήγω επίσης στο ότι αξία έχουνε μόνο οι καλοί άνθρωποι ή αυτοί που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι, αυτοί που κάνουν τα πάντα για να μας ανεβάσουνε, που μας κρατάνε από το χέρι για να μην πέσουμε και όχι αυτοί που μας χρησιμοποιούν για να ανέβουνε ή για να μας ρίξουνε. Πώς γίνεται να καταδικάζω τη δίκη και να δικάζω ταυτόχρονα? Ε, λοιπόν έχω κι εγώ την άποψή μου και δικάζω γενικές συμπεριφορές γιατί αναπόφευκτα πλέον είμαι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου και αναζητώ σωστή αντιμετώπιση γιατί εκτός από το μυαλό μου δουλεύω με τον εαυτό μου ώστε να γίνομαι κάθε μέρα καλυτερος άνθρωπος.
No comments:
Post a Comment