Επαγγελματίας Τουρίστρια ◕‿-｡

Και εκεί που ‘το βρήκα’ και νόμιζα οτι ‘το είχα’ και το κρατούσα καλά, ‘τ’άφησα’ κι έπεσε, ‘το’ψαξα’ αλλά στο τέλος ‘το’χασα’ και άντε τώρα να το ξαναβρώ. Έτσι γίνεται μ’αυτούς που ταξιδεύουν πολύ, μαθαίνουν και βλέπουν πολλά και σε κάθε προορισμό καλούνται να προσαρμόζουν την καθημερινότητά τους στην κουλτούρα του εκάστοτε τόπου. Είναι μια μορφή ‘φαινομενικής απάτης’ για τους θεατές τους γιατί οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και δύσκολα αλλάζουν. Και όσο glamorous και άν είναι ο σταθμός τους, κάπου εκεί στο βάθος των σκέψεών τους πάντα υποβόσκει η επιθυμία της επιστροφής στον τόπο τους και η επιτακτική ανάγκη των απλών πραγμάτων γι’αυτούς να μην χρειάζεται επεξήγηση στους γύρω τους.

Λοιπόν, αν με ρωτήσει κανείς τι έχω κάνει στη ζωή μου, θα απαντήσω αβίαστα ότι είμαι επαγγελματίας τουρίστρια. Μέχρι τα 22 μου κατά φαντασίαν και τα τελευταία 7 χρόνια δηλώνω ‘ελεύθερη επαγγελματίας’. Φυσικά πληρώνω, γιατί για’μένα το ΤΕΒΕ μου και τα έξοδα της επιχείρησης είναι τα εισιτήριά μου, η διαμονή και η διατροφή μου. ΟΚ, και shopping για’μένα και για τους άλλους αφού δεν μπορείς να γυρίσεις στην Ελλάδα με ‘άδεια χέρια’. Όσο για το κέρδος μου? Αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι.. αμέτρητες γνώσεις για διάφορες κουλτούρες και πολιτισμούς, προσωπικές εμπειρίες, αξιέπαινες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιτυχίες, πολλές επιχειρηματικές ιδέες, δυνατές φιλίες ανά τον κόσμο..

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο εκπληκτικό συναίσθημα από το να ξαπλώνεις στο κρεββάτι σου τη νύχτα και κάνοντας τον απολογισμό της ημέρας να ανακαλύπτεις ότι έμαθες και σήμερα κάτι που δεν ήξερες, κάτι καινούριο, άσχετα άν αυτό είναι μια λέξη, ένα έργο τέχνης, μια θρησκεία που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχει, μια θεωρία στρατηγικής πολυεθνικών επιχειρήσεων ή έστω απλές συνήθειες του Non Greek κόσμου. Γιατί όταν είμαι στο ‘εξωτερικό’ και όσον αφορά τους Greeks, πλέον έχω την ικανότητα να τους αναγνωρίζω στο χιλιόμετρο. Και όχι γιατί όταν μιλάμε φωνάζουμε, αλλά γιατί έχουμε μια σπίθα στο βλέμμα, μια περηφάνεια και μια ζωντάνια που σας διαβεβαιώ κανένας άλλος λαός δεν την έχει. Σε απλά λαϊκά λοιπόν έχουμε τη ‘μαγκιά’ στο αίμα μας.

Η δική μου ‘ελληνική μαγκιά’ λοιπόν, έχει ζήσει στην Ισπανία (Malaga & Marbella στην Costa del Sol), στο Μεξικό (Mexico City & Cancun στην Mexican Caribbean Sea), στο Los Angeles των U.S. και στο Λονδίνο του U.K., έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ισπανία και το Μεξικό, έχει επισκεφτεί επανελλημένως: Iταλία, Γερμανία, Γαλλία (Paris), New York, Miami, Las Vegas, Houston, Disneyland, California... ανάμεσα σε άλλους προορισμούς που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ή που μάλλον δεν τους θεώρησα τόσο σημαντικούς σταθμούς. Το ταξίδι βέβαια είχε αρχίσει από Θεσσαλονίκη-Αθήνα για δύο περίπου χρόνια. Πώς θα μπορούσα να αφήσω την πρωτεύουσα της Ελλάδας έξω από τα πρακτικά?

Οι Ισπανοί γονείς μαθαίνουνε στα παιδιά τους από μικρά ότι αν δεν μάθουνε τον τόπο τους πρώτα, δηλαδή αν δεν ταξιδέψουνε σε σχεδόν όλη την Ισπανία δεν θα ήτανε συνετό να επισκεφτούνε το ‘εξωτερικό’ και οι περισσότεροι Ισπανοί ακολουθούνε πιστά τη συμβουλή τους. Αντιθέτως οι δικοί μου ανέκαθεν είχανε την επιθυμία και τελικά την αξίωση να με στείλουνε έξω για ‘να ανοίξει το μυαλό μου’ και όντως ‘άνοιξε’ και τους ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Για να είμαι ειλικρινής όμως, όλες αυτές οι μετακινήσεις με έχουνε μπερδέψει λίγο και πολλές φορές δεν ξέρω αν η τωρινή προσωπική μου καλλιέργεια ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα, αν εκφράζομαι καλύτερα στα ελληνικά, στα αγγλικά ή στα ισπανικά... Εδώ τα πάντα είναι απίστευτα απλοποιημένα και συνάμα ‘δύσκολα’ όπως λένε όλοι σε οποιαδήποτε συζήτηση και αν παρεβρεθώ τώρα τελευταία κι εγώ αρνούμαι να ξεχάσω όσα έμαθα και ‘θα το ξαναβρώ’.