When in "Crisis"..

Having spent nearly 3 weeks in Greece, I can’t help but wonder how Greeks manage to support their lifestyle. And yes I certainly am a proud Greek myself, always been and I truly deeply love and support my country. I was born here, grown up here, I attended part of my studies here, I have professional experience here and I always had an absolutely non-affordable lifestyle throughout my Greek life; but, still I don’t get it. I don’t get how I managed to do so and/or how people still manage to do so..

I mean, we all know that Greece has been seriously ‘hit’ by the economic crisis. Better and simply put, presumably during the last 30 years or more, the rich and powerful Greeks were gravely ‘hitting’ the median mass (that is the rest of Greeks) and here we are now, facing the consequences. I judge we are somewhat lucky that the breakdown of our country occurred at the same time with the global credit crunch. This way, our nation is able to present an extra-better excuse for our tough reality to the rest of the world; one that is less embarrassing than the truth.

It is established therefore, that Greece’s economy is anxiously sounding the alarm, begging to be rescued out of its dreadful current situation. And on top of all that I am out there every single day time wearing a smart suit, holding a pack of my well written C.V.’s copies handing them out at every single respectable company that I cross; I am looking for a sort of an impermanent job so that I can go on with my post-studies/adult life. On my way, I take the opportunity to watch people’s attitudes in order to appreciate whether this crisis has any form of impact in my city or not.

Weirdly enough, if you were to pass by the cafeterias (the most preferred activity for us Greeks), you would be impressed by the great amount of people that are laying there by the seaside chatting with their friends whilst sipping their coffees and smoking cigarettes. Subsequently, I can’t help but posing numerous questions to ‘just me’ without bothering to answer them at the time, such as: Do those people have a job? How do they manage to pay their rent? Who is paying for their coffees and cigarettes? Why do most of them look happy? What about the economic crisis?

Having analysed the issue carefully I got myself some facts and answers through constant observation and when I started writing this article I had the best of intentions to share them with you. Believe me I can easily write a small book explaining and comparing Greek society with different cultures’ realities around the world but giving it a wiser thought I decided to keep only the positive aspects for this article. Nevertheless, I figured there is no point in revealing our bad habits to the world. There’s no point in becoming pessimists or accusing ourselves for matters we are not responsible for.

Because even though we Greeks went through numerous wars and wrong governments we have the ability to pay attention to the small things in life and let the really important ones go or even make fan of them. After all, life is too small for worrying so much; and now in crisis we dare wearing the best of our smiles and live intensely, laugh loudly, love passionately, offer without asking for an exchange, albeit the circumstances and/or the resources available. So.. the situation might be fairly harsh but the romance in it remains solid, and I reckon these are just good motivational news.. right? J

Επαγγελματίας Τουρίστρια ◕‿-｡

Και εκεί που ‘το βρήκα’ και νόμιζα οτι ‘το είχα’ και το κρατούσα καλά, ‘τ’άφησα’ κι έπεσε, ‘το’ψαξα’ αλλά στο τέλος ‘το’χασα’ και άντε τώρα να το ξαναβρώ. Έτσι γίνεται μ’αυτούς που ταξιδεύουν πολύ, μαθαίνουν και βλέπουν πολλά και σε κάθε προορισμό καλούνται να προσαρμόζουν την καθημερινότητά τους στην κουλτούρα του εκάστοτε τόπου. Είναι μια μορφή ‘φαινομενικής απάτης’ για τους θεατές τους γιατί οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και δύσκολα αλλάζουν. Και όσο glamorous και άν είναι ο σταθμός τους, κάπου εκεί στο βάθος των σκέψεών τους πάντα υποβόσκει η επιθυμία της επιστροφής στον τόπο τους και η επιτακτική ανάγκη των απλών πραγμάτων γι’αυτούς να μην χρειάζεται επεξήγηση στους γύρω τους.

Λοιπόν, αν με ρωτήσει κανείς τι έχω κάνει στη ζωή μου, θα απαντήσω αβίαστα ότι είμαι επαγγελματίας τουρίστρια. Μέχρι τα 22 μου κατά φαντασίαν και τα τελευταία 7 χρόνια δηλώνω ‘ελεύθερη επαγγελματίας’. Φυσικά πληρώνω, γιατί για’μένα το ΤΕΒΕ μου και τα έξοδα της επιχείρησης είναι τα εισιτήριά μου, η διαμονή και η διατροφή μου. ΟΚ, και shopping για’μένα και για τους άλλους αφού δεν μπορείς να γυρίσεις στην Ελλάδα με ‘άδεια χέρια’. Όσο για το κέρδος μου? Αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι.. αμέτρητες γνώσεις για διάφορες κουλτούρες και πολιτισμούς, προσωπικές εμπειρίες, αξιέπαινες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιτυχίες, πολλές επιχειρηματικές ιδέες, δυνατές φιλίες ανά τον κόσμο..

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο εκπληκτικό συναίσθημα από το να ξαπλώνεις στο κρεββάτι σου τη νύχτα και κάνοντας τον απολογισμό της ημέρας να ανακαλύπτεις ότι έμαθες και σήμερα κάτι που δεν ήξερες, κάτι καινούριο, άσχετα άν αυτό είναι μια λέξη, ένα έργο τέχνης, μια θρησκεία που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχει, μια θεωρία στρατηγικής πολυεθνικών επιχειρήσεων ή έστω απλές συνήθειες του Non Greek κόσμου. Γιατί όταν είμαι στο ‘εξωτερικό’ και όσον αφορά τους Greeks, πλέον έχω την ικανότητα να τους αναγνωρίζω στο χιλιόμετρο. Και όχι γιατί όταν μιλάμε φωνάζουμε, αλλά γιατί έχουμε μια σπίθα στο βλέμμα, μια περηφάνεια και μια ζωντάνια που σας διαβεβαιώ κανένας άλλος λαός δεν την έχει. Σε απλά λαϊκά λοιπόν έχουμε τη ‘μαγκιά’ στο αίμα μας.

Η δική μου ‘ελληνική μαγκιά’ λοιπόν, έχει ζήσει στην Ισπανία (Malaga & Marbella στην Costa del Sol), στο Μεξικό (Mexico City & Cancun στην Mexican Caribbean Sea), στο Los Angeles των U.S. και στο Λονδίνο του U.K., έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ισπανία και το Μεξικό, έχει επισκεφτεί επανελλημένως: Iταλία, Γερμανία, Γαλλία (Paris), New York, Miami, Las Vegas, Houston, Disneyland, California... ανάμεσα σε άλλους προορισμούς που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ή που μάλλον δεν τους θεώρησα τόσο σημαντικούς σταθμούς. Το ταξίδι βέβαια είχε αρχίσει από Θεσσαλονίκη-Αθήνα για δύο περίπου χρόνια. Πώς θα μπορούσα να αφήσω την πρωτεύουσα της Ελλάδας έξω από τα πρακτικά?

Οι Ισπανοί γονείς μαθαίνουνε στα παιδιά τους από μικρά ότι αν δεν μάθουνε τον τόπο τους πρώτα, δηλαδή αν δεν ταξιδέψουνε σε σχεδόν όλη την Ισπανία δεν θα ήτανε συνετό να επισκεφτούνε το ‘εξωτερικό’ και οι περισσότεροι Ισπανοί ακολουθούνε πιστά τη συμβουλή τους. Αντιθέτως οι δικοί μου ανέκαθεν είχανε την επιθυμία και τελικά την αξίωση να με στείλουνε έξω για ‘να ανοίξει το μυαλό μου’ και όντως ‘άνοιξε’ και τους ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Για να είμαι ειλικρινής όμως, όλες αυτές οι μετακινήσεις με έχουνε μπερδέψει λίγο και πολλές φορές δεν ξέρω αν η τωρινή προσωπική μου καλλιέργεια ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα, αν εκφράζομαι καλύτερα στα ελληνικά, στα αγγλικά ή στα ισπανικά... Εδώ τα πάντα είναι απίστευτα απλοποιημένα και συνάμα ‘δύσκολα’ όπως λένε όλοι σε οποιαδήποτε συζήτηση και αν παρεβρεθώ τώρα τελευταία κι εγώ αρνούμαι να ξεχάσω όσα έμαθα και ‘θα το ξαναβρώ’.

Έπεσα και χτύπησα..

Η πρώτη μου ανάρτηση στο καινούριο μου ιστολόγιο Harsh Romance ή στα ελληνικά Σκληρός Ρομαντισμός.. Γιατί αποφάσισα να βάλω αυτό τον τίτλο? Η αλήθεια είναι οτι μου βγήκε αυτόματα την ώρα που μου ζητήθηκε από το site να βάλω έναν τίτλο στο 'νεογέννητο' blog μου. Και πραγματικά προβληματίστηκα.. Ποτέ δεν ήμουνα ο πιο θετικός άνθρωπος του κόσμου αλλά σίγουρα θα είχα σκεφτεί κάτι πιο θετικό άν ξεκινούσα να γράφω λίγο παλιότερα.

Αλλά ξεκινάω τώρα γιατί προφανώς τώρα έχω την ανάγκη να εκφραστώ και να ξετυλίξω τις σκέψεις μου και ίσως παλιότερα να μην είχα να πω και πολλά. Όχι δεν είμαι από αυτούς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και είμαι πολύ ανοιχτή σε διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου. Πιστεύω ότι με τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων βγαίνουν τα πιο σωστά συμπεράσματα. Τίποτα δεν είναι καλύτερο από την ομαδικότητα και τη συντροφικότητα. Η μοναξιά με τρομάζε πάντα.

Τώρα στη μοναξιά προστέθηκε η ελληνική σύγχρονη πραγματικότητα και ο φόβος του οτι του χρόνου θα φτάσω στα πρώτα μου -άντα.. και νιώθω ότι ο χρόνος περνάει από μπροστά μου στο πιο γρήγορο forward. Νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να φτάσω εκεί που είχα προγραμματίσει ότι θα έφτανα.. αλλά αυτό ήτανε τότε που δεν χρειαζότανε να κατέβω από τα σύννεφα. Γιατί κατά τους δικούς μου ανθρώπους ζούσα εκεί πάνω για πολύ καιρό.

Ε.. και τώρα έπεσα και χτύπησα. Και όχι τώρα δεν μπορώ να πω 'Ε, και τι μ'αυτό?'

Και επειδή σκοπεύω να κυνηγήσω τα όνειρά μου και να μη μείνω στάσιμη σε καμία των περιπτώσεων, αποφάσισα να μοιραστώ τις ανησυχίες μου.. να μου πείτε κι εσείς τις δικές σας, να κάνουμε gossip, να μιλήσουμε για επιχειρηματικές ιδέες, για loves, για ταξίδια, για μόδα, για trends ανά τον κόσμο, για μουσική, για οτιδήποτε γεμίζει ή γκρεμίζει τις ζωές μας.. για να παραμείνουμε παραγωγικοί και χαρούμενοι ελπίζωντας ότι η οικονομία μας θα καλυτερέψει και θα αξιοποιήσουμε τα πτυχία μας κάπως..

Ούπς.. μήπως ξαναγυρνάω στα σύννεφα?? (｡◕‿◕｡)